ผลของการใช้แนวปฏิบัติในการป้องกันท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุด ในหอผู้ป่วยสามัญอายุรกรรม โรงพยาบาลแพร่

บทคัดย่อ

บทนำ:           การพัฒนาแนวปฏิบัติเพื่อป้องกันท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุดเป็นสิ่งจำเป็น เพราะจะช่วยเพิ่มระดับความปลอดภัยให้กับผู้ป่วย และเพิ่มประสิทธิภาพของการรักษาพยาบาล

วัตถุประสงค์:   เพื่อศึกษาผลของการใช้แนวปฏิบัติในการป้องกันท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุด หอผู้ป่วยสามัญอายุรกรรม โรงพยาบาลแพร่

วิธีการศึกษา:    เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง วัดผลของการใช้แนวปฏิบัติก่อนและหลังการวิจัย ทำการศึกษาในผู้ป่วยที่ได้รับการใส่ท่อช่วยหายใจ ที่เข้ารับการรักษาในหอผู้ป่วยสามัญอายุรกรรม โรงพยาบาลแพร่ ระหว่างเดือนมิถุนายน–ธันวาคม 2560 จำนวน 88 ราย เครื่องมือที่ใช้ในการดำเนินการศึกษา ได้แก่ แนวปฏิบัติทางคลินิกเพื่อป้องกันการเลื่อนหลุดของท่อช่วยหายใจ เครื่องมือที่ใช้ในการรวบรวมข้อมูล ได้แก่ แบบประเมินการปฏิบัติตามแนวปฏิบัติทางคลินิก แบบประเมินปัจจัยเสี่ยงท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุด และแบบบันทึกข้อมูลหลังการเกิดท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุด เก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้แบบ Check list การสังเกต อธิบายข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา วิเคราะห์ข้อมูลเปรียบเทียบความแตกต่างระหว่างกลุ่มโดยใช้ exact probability test, t-test,  Wilcoxon rank-sum test, Chi-squared test และ Multivariable rate ratio regression

ผลการศึกษา:   อัตราการเลื่อนหลุดของท่อช่วยหายใจในกลุ่มที่ใช้แนวปฏิบัติเท่ากับ 0.02/1,000 วันนอนรวมของผู้ป่วยที่ใส่ท่อช่วยหายใจ ส่วนอัตราการเลื่อนหลุดของท่อช่วยหายใจในกลุ่มที่ไม่ใช้แนวปฏิบัติเท่ากับ 0.21/1,000 วันนอนรวมของผู้ป่วยที่ใส่ท่อช่วยหายใจ แตกต่างกันประมาณ 0.19/1,000 วันนอนรวมของผู้ป่วยที่ใส่ท่อช่วยหายใจ (p<0.001) เมื่อ          ปรับความแตกต่างของจำนวนวันคาท่อช่วยหายใจ และการได้รับการวางแผนหย่าเครื่องช่วยหายใจแล้ว กลุ่มที่ไม่ใช้แนวปฏิบัติมีอัตราการเลื่อนหลุดของท่อช่วยหายใจ (IRR) เป็น 5.50 เท่า ของกลุ่มที่ใช้แนวปฏิบัติ โดยเชื่อมั่นร้อยละ 95 ว่าความเสี่ยงนี้ อยู่ระหว่าง 2.08 ถึง 14.56 เท่า (p<0.001)

สรุป:              การใช้แนวปฏิบัติในการป้องกันท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุด พบว่า ช่วยลดอุบัติการณ์การเกิด  ท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุดในโรงพยาบาลได้

คำสำคัญ:        การดูแลผู้ป่วยที่ใส่ท่อช่วยหายใจ, ท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุด, แนวปฏิบัติการพยาบาล