ความชุกของการคงอยู่และการกลับเป็นซ้ำของโรคในผู้ป่วยมะเร็งปากมดลูกระยะแรกเริ่มระดับสูง ที่มีรอยโรคที่ขอบของชิ้นเนื้อหลังการตัด ปากมดลูกด้วยห่วงไฟฟ้า

บทคัดย่อ

การวิจัยเชิงทดลองไปข้างหน้านี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบความชุกของการคงอยู่และการกลับเป็น ซ้ำของโรคในผู้ป่วยมะเร็งปากมดลูกระยะแรกเริ่มระดับสูงที่มีรอยโรคที่ขอบชิ้นเนื้อ (CIN II-IlI with posi-tive margin) หลังการผ่าตัดปากมดลูกด้วยห่วงไฟฟ้า (LEEP) กับผู้ป่วยที่ทำ LEEP แล้วรักษาต่อด้วยการตัดมดลูก โดยศึกษาในกลุ่มงานสูตินรี-เวชกรรม โรงพยาบาลเจ้าพระยายมราช จังหวัดสุพรรณบุรี ตั้งแต่วันที่ 13 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2545 ถึง 31 มีนาคม พ.ศ. 2551 โดยแบ่งผู้ป่วยเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มที่ 1 เป็นผู้-ป่วยหลังจากทำ LEEP แล้วมาตรวจติดตามหลังการักษา กลุ่มที่ 2 เป็นกลุ่มศึกษาทำ LEEP แล้วตัดมดลูกภายใน 6 เดือน บันทึกผลพยาธิวิทยาของปากมดลูกจากการทำ LEEP ของมดลูกจากการตัดมดลูกและผลการตรวจในผู้ป่วยที่มาตรวจติดตามผลการรักษา ซึ่งประกอบด้วยผล Pap smear และผลพยาธิวิทยาจากการตรวจสืบค้นในรายที่ผล Pap smear ผิดปรกติ นำผลการตรวจติดตามหลังการรักษาเพื่อ วิเคราะห์หาความชุกของการคงอยู่ของโรค และการกลับเป็นซ้ำของโรค ซึ่งเป็นตัววัดที่สำคัญของการศึกษา นิและนำมาเปรียบเทียบกัน

มีผู้ป่วยที่ศึกษาทั้งหมด 65 ราย แบ่งเป็นกลุ่มควบคุม 37 ราย และกลุ่มศึกษา 28 ราย พบว่าความชุกของการคงอยู่ของโรคในกลุ่มควบคุมมีร้อยละ 24.3 ส่วนกลุ่มศึกษาไม่พบ ซึ่งมีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p = 0.008) สำหรับความชุกของการกลับเป็นซ้ำของโรคนั้นในกลุ่มควบคุม มีร้อยละ 16.2 มากกว่ากล่มศึกษาซึ่งมีร้อยละ 7.1 โดยเป็นความแตกต่างที่ไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ (n = 0.449) แต่ผลการ ศึกษาอาจผิดพลาดได้เนื่องจากผู้ป่วยกลุ่มศึกยามาตรวจ ติดตามหลังการรักษาด้วยระยะเวลาที่สั้นกว่า ผู้ป่วยกลุ่มควบคุมอย่างมันยสำคัญทางสถิต

สรุปว่าผู้ป่วยที่ทำ LEEP แล้วพบมีผลพยาธิวิทยาเป็น CIN I, Ill with posiive margin ควรรักษา โดยตรวจติดตามเป็นระยะอย่างสม่ำเสมอ หรือทำ LEEP ซ้ำ ถ้าทำไม่ได้ค่อยพิจารณาตัดมดลูก