การรอดชีวิตของผู้ติดเชื้อเอชไอวีในโครงการยาต้านไวรัสเอดส์เขตภาคเหนือตอนล่าง

บทคัดย่อ

การศึกษามีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการรอดชีวิตของผู้ติดเชื้อเอชไอวีที่ 12 เดือนหลังการรักษาด้วยยาต้าน ไวรัสเอดส์ และปัจจัยที่มีผลต่อการรอดชีวิตโดยได้วิเคราะห์ข้อมูลผู้ป่วยทั้งสิ้น 647 คน ค่ามัธยฐานของอายุ คือ 33 ปี ร้อยละ 54 เป็นเพศหญิง มีค่ามัธยฐานเท่ากับ 40 เซลล์/มม.³ และมากกว่าครึ่งหนึ่งเป็นผู้ป่วยระยะเอดส์ ร้อยละ 98 ได้รับการรักษาด้วยยา Stavudine, Lamivudine และ Nevirapine ภายในหนึ่งปีของการรักษามีผู้เสียชีวิต 55 ราย คิดเป็นอัตราตาย 9.6 ราย/100 คน-ปี การรอดชีวิตเมื่อหนึ่งปีเท่ากับ ร้อยละ 91 การวิเคราะห์แบบ Cox regression analysis แบบตัวแปรตัวเดียว (univariate analysis) พบว่าเม็ดเลือดขาวชนิดซีดี 4 เมื่อเริ่มการรักษา, น้ำหนักตัวแรกเริ่ม และระยะของโรคมีความสัมพันธ์กับการรอดชีวิต แต่เมื่อวิเคราะห์แบบตัวแปรหลายตัว (multivariate analysis) พบว่าเม็ดเลือดขาวชนิดซีดี 4 น้ำหนักตัวและเพศ มีความสัมพันธ์กับการรอดชีวิต แต่พบว่ามีปฏิกิริยา (interaction) ระหว่างเม็ดเลือดขาวชนิดซีดี 4 และน้ำหนัก และอาจมีปฏิกิริยาระหว่างเม็ดเลือดขาวชนิดซีดี 4 และเพศ จะเห็นว่าการรอดชีวิตที่หนึ่งปีต่ำกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับประเทศที่พัฒนาแล้ว เม็ดเลือดขาวชนิดซีดี 4 เป็นตัวพยากรณ์การรอดชีวิตที่ดี ผู้ป่วยที่น้ำหนักตัวน้อยมีการเสียชีวิตมากขึ้น และชัดเจนมากขึ้นในกลุ่มที่มีเม็ดเลือดขาวชนิดซีดี 4 ต่ำ