การประเมินผลกระทบต่อสุขภาพจากการสัมผัสเสียงเครื่องบิน : กรณีศึกษาสนามบินนานาชาติดอนเมืองและสุวรรณภูมิ

บทคัดย่อ

การสัมผัสเสียงเครื่องบินที่ขึ้นหรือลงจอด ณ ท่าอากาศยาน เป็นการสัมผัสเสียงดังจากสิ่งแวดล้อมที่อาจ ก่อผลกระทบต่อสุขภาพ แต่ยังไม่มีการศึกษาในประเทศไทย การศึกษาครั้งนี้เก็บข้อมูลระหว่างเดือนกันยายน 2549 ถึงมีนาคม 2551 ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่มีการปิดสนามบินนานาชาติดอนเมืองและเปิดสนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ การเก็บข้อมูลประกอบด้วยการตรวจวัดระดับเสียงที่ประชาชนมีโอกาสสัมผัส การสำรวจคุณภาพ ชีวิตและปัญหาสุขภาพของประชากรอายุระหว่าง 25 - 60 ปี และการทดสอบความจำของเด็กนักเรียนชั้นประถมปีที่ 4 ผลการศึกษาพบว่าประชาชนและเด็กนักเรียนรอบสนามบินทั้งสองแห่ง มีการสัมผัสเสียงเครื่อง บินที่ระดับเสียงดังเฉลี่ยตลอด 24 ชั่วโมง (L_eq,24hr) 52.8 - 75.3 และ 53 - 63 เดซิเบลเอ ตามลำดับ ผลการสำรวจคุณภาพชีวิต พบว่าก่อนการเปิดสนามบินสุวรรณภูมิ ประชาชนกลุ่มคอนเมืองมีคะแนนคุณภาพชีวิตต่ำกว่ากลุ่มสุวรรณภูมิ แต่ภายหลังการเปิดสนามบิน พบว่ากลุ่มสุวรรณภูมิมีคะแนนคุณภาพชีวิตลดต่ำอย่างมีนัยสำคัญ ผลการศึกษาติดตามปัญหาสุขภาพด้วย GHO-28 ฉบับภาษาไทย พบว่า 1 ปีหลังการเปิดสนามบินประชาชนกลุ่มสุวรรณภูมิที่เริ่มสัมผัสเสียงเครื่องบินมีปัญหาสุขภาพร้อยละ 38.83 และมีโอกาสที่จะมีปัญหา สุขภาพมากกว่ากลุ่มคอนเมืองที่เคยสัมผัสเสียงเครื่องบินอย่างมีนัยสำคัญ (adjusted OR 3.95; 95%CI 2.14- 7.29) สำหรับผลการทดสอบความจำเด็กนักเรียน พบว่าผลต่างของค่าเฉลี่ยความจำระยะยาวของเด็กนักเรียนกลุ่มสุวรรณภูมิต่ำกว่าค่าเฉลี่ยของกลุ่มดอนเมืองและกลุ่มที่ไม่สัมผัสเสียงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติกล่าวโดยสรุปประชาชนรอบสนามบินทั้งสองแห่ง มีการสัมผัสเสียงเครื่องบินที่ระดับเสียงที่อาจก่อผลกระทบต่อสุขภาพและควรมีมาตรการในการป้องกันปัญหาสุขภาพที่อาจเกิดขึ้น