ปริมาณฝุ่นละอองและความเสี่ยงต่อสุขภาพของผู้ประกอบอาชีพทำเฟอร์นิเจอร์ไม้ไผ่ กรณีศึกษา บ้านดอนชาด ตำบลบุ่งหวาย อำเภอวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี

บทคัดย่อ

การศึกษาเชิงพรรณนาแบบภาพตัดขวาง มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปริมาณฝุ่ นละอองจากการประกอบอาชีพ และประเมินความเสี่ยงต่อสุขภาพ จำนวน 20 แห่ง โดยใช้เครื่องมือตรวจวัดคุณภาพสิ่งแวดล้อมและแบบประเมิน ความเสี่ยงด้านสุขภาพ (health risk matrix) ตามวิธีการของระเบียบกรมโรงงานอุตสาหกรรม พ.ศ.2543 ผลการ ศึกษาพบว่า ปริมาณฝุ่นละอองที่มีการเก็บตัวอย่างแบบที่ตัวบุคคล และแบบพื้นที่การทำงาน มีค่าอยู่ในช่วง 0.31- 1.34 และ 0.6-1.32 mg/m3 ตามลำดับ ซึ่งทุกจุดตรวจวัดมีปริมาณความเข้มข้นฝุ่นละออง มีค่าไม่เกินมาตรฐาน ของ Occupational Safety and Health Administration: OSHA standards และผลการศึกษาการประเมินความเสี่ยง ต่อสุขภาพของผู้ประกอบอาชีพเฟอร์นิเจอร์ไม้ไผ่ในภาพรวม พบว่า ความเสี่ยงแบบที่ตัวบุคคลพบว่าอยู่ในที่ยอมรับ ได้ 9 แห่ง ระดับต่ำ 9 แห่ง และระดับปานกลาง 2 แห่ง คิดเป็นร้อยละ 45.0, 45.0 และ 10.0 ตามลำดับ ความเสี่ยง แบบพื้นที่การทำงานพบว่าอยู่ในระดับตำ่ำ 9 แห่ง รองลงมาคือระดับที่ยอมรับได้ และระดับปานกลางคิดเป็นร้อยละ 50.0, 45.0 และ 5.0 ตามลำดับ สัมผัสฝุ่ นละอองติดต่อกันเป็นระยะเวลานาน รวมถึงการไม่ใช้อุปกรณ์ในการ ป้ องกันฝุ่นละออง อาจจะก่อให้เกิดความเสี่ยงต่อสุขภาพของผู้ปฏิบัติงานในระยะยาวได้ ดังนั้น ผู้ประกอบการและ หน่วยงานที่เกี่ยวข้องจึงควรให้ความสำคัญและพิจารณาการรับสัมผัสฝุ่ น พร้อมทั้งจัดทำแผนการบริหารจัดการการ สัมผัสฝุ่นของคนงาน และกลุ่มแรงงานนอกระบบมีความเสี่ยงต่อทั้งการเจ็บป่ วยและบาดเจ็บทีเกี่ยวเนื่องจากการทำงาน ดังนั้น การประเมินภาวะสุขภาพตามความเสี่ยงจากการทำงานในกลุ่มแรงงานนอกระบบจึงมีความสำคัญที่ต้องได้รับ การติดตามประเมินอย่างต่อเนื่อง