การรับรู้สมรรถนะแห่งตน และการปฏิบัติตัว เพื่อป้องกันความล้มเหลวในการรักษาด้วยยาต้านไวรัส ของผู้ติดเชื้อเอชไอวีในโรงพยาบาลชุมชน 8 แห่ง ในจังหวัดสงขลา

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาระดับการรับรู้สมรรถนะแห่งตน และระดับการปฏิบัติตัวเพื่อป้องกันความ ล้มเหลวในการรักษาด้วยยาต้านไวรัสของผู้ติดเชื้อเอชไอวี และเพื่อทดสอบความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้สมรรถนะแห่งตน และการปฏิบัติตัวเพื่อป้องกันความล้มเหลวในการรักษาของผู้ติดเชื้อเอชไอวีที่ได้รับยาต้าน-ไวรัสดังกล่าว กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ติดเชื้อเอชไอวีที่ได้รับยาต้านไว้รัสสูตรพื้นฐาน ที่มารับบริการในคลินิกยาต้านไวรัสของโรงพยาบาลชุมชน จังหวัดสงขลา จำนวน 220 ราย สุ่มตัวอย่างโดยวิธีตามความสะดวก เก็บข้อมูลด้วยการ สัมภาษณ์ โดยใช้แบบสอบถามปลายปิด ซึ่งผ่านการตรวจสอบความตรงตามเนื้อหาโดยผู้ทรงคุณวุฒิ 3 ท่านทดสอบความเที่ยงของแบบสอบถาม ได้ค่าสัมประสิทธิ์ความเชื่อมั่นด้วยวิธีของครอนบาค ในส่วนของการรับรู้สมรรถนะแห่งตน และการปฏิบัติตัวเพื่อป้องกันความล้มเหลว เท่ากับ 0.95 และ 0.96 ตามลำดับ วิเคราะห์ข้อมูล ด้วยสถิติเชิงพรรณนา และวิเคราะห์ความสัมพันธ์ด้วยสถิติสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน ผลการวิจัยพบว่าระดับการรับรู้สมรรถนะแห่งตน และระดับการปฏิบัติตัวเพื่อป้องกันความล้มเหลวในการรักษา โดยรวมอยู่ในระดับมาก โดยมีค่าเฉลี่ย 4.10 (SD 0.52) และ 4.35 (SD 0.47) จากคะแนนเต็ม 5 ตามลำดับ เมือทดสอบความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้สมรรถนะแห่งตน กับการปฏิบัติตัวเพื่อป้องกันความล้มเหลวในการรักษา พบว่า มีความสัมพันธ์กันเชิงบวกในระดับสูง อย่างมีนัยสำคัญทางสลิติ (r= 0.81, p<0.01) ผลการวิจัยครั้งนี้ สามารถนำไปใช้วางแผนพัฒนา บุคลากรทีมสุขภาพเพื่อเพิ่มเติมความรู้ความสามารถในการดูแลผู้ติดเชื้อ/ผู้ป่วยเอดส์ที่ได้รับยาต้านไวรัส โดยการ ส่งเสริมสมรรถนะแห่งตนในการปฏิบัติตัวเพื่อป้องกันความล้มเหลวในการรักษา ซึ่งจะช่วยให้มีบริการดูแลรักษาที่ดีและมีประสิทธิภาพมากขึ้นได้ ในอนาคต