ผู้ป่วยติดเชื้อไวรัส เอชไอวีที่รับเป็นผู้ป่วยในของโรงพยาบาลพหลพลพยุหเสนาในระยะเวลา 2 ปี

บทคัดย่อ

การศึกษาย้อนหลังเชิงพรรณนาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสาเหตุและอัตราการป่วยและเสียชีวิตรวมถึงผลจากการรักษาผู้ป่วย หลังจากเริ่มมีการใช้ยาด้านไวรัสเอชไอวีมากขึ้น โดยรวบรวมข้อมูลผู้ป่วยติดเชื้อไว รัสเอชไอวีที่รับเป็นผู้ป่วยในจากเวชระเบียนของโรงพยาบาลพหลพลพยุหเสนาในระยะเวลา 2 ปีที่ผ่านมา ตั้งแต่ 1 มกราคม พ.ศ. 2549 ถึง 31ธันวาคม พ.ศ. 2550 จำนวนทั้งหมด 427 ราย พบมีผู้ป่วยที่ได้รับยาด้านไวรัสเอชไอวีเพียง 108ราย (25.3%) ผู้ป่วยส่วนใหญ่นอนโรงพยาบาลเนื่องจากภาวะติดเชื้อจากความเจ็บ ป่วยระยะเอดส์ (AIDS-defining illnesses) 248 ราย (58.0%) โดยพบเกิดจาก Tuberculosis (25.5%), Preumocystis carinii pneumonia (PCP) (13.6%) และ Cryptococcal meningitis (12.9%) เรียงตามลำดับมากไปน้อยโดยภาวะติดเชื้อจากความเจ็บป่วยระยะเอดส์เกิดทั้งในกลุ่มผู้ป่วยที่ได้รับและไม่ได้รับ ยาด้านไวรัสเอชไอวี แต่ในกลุ่มที่ได้รับยาด้านไวรัสเอชไอวี พบว่าเกิด Tuberculosis และ Pneumocystis carinii pneumonia น้อยกว่ากลุ่มที่ไม่ได้รับยาต้านไวรัสเอชไอวีอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ(p=0.059) ในแง่ระยะเวลาที่ผู้ป่วยทราบว่าติดเชื้อ HIV/AIDS พบว่ามีผู้ป่วยมากถึงร้อยละ 35.5 ที่เพิ่งทราบว่าติดเชื้อขณะที่นอนพักรักษาในโรงพยาบาล มีผู้เสียชีวิต 105 รายคิดเป็นร้อยละ 24.6 โดยอัตราการเสียชีวิตในผู้ป่วยที่ได้รับยาด้านไวรัสเอชไอวีน้อยกว่า ผู้ป่วยที่ไม่ได้รับยาต้านไวรัสเอชไอวีอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (12.9% และ 28.5% ตามลำดับ, p=0.002)

การวินิจฉัย HIV infection ให้ได้เร็วขึ้นโดยการตรวจคัดกรองในกลุ่มบุคคลที่มีความเสี่ยงการมีระบบการดูแลและติดตามที่มีประสิทธิภาพ, การส่งเสริมการเข้าถึงยาต้านไวรัสเอชไอวีตามข้อบ่งชี้ เป็นมาตรการสำคัญที่จะนำไปสู่การลดอัตราป่วยและเสียชีวิตของผู้ติดเชื้อ HIV/AIDS ได้