การประเมินผลโครงการการจัดบริการมินิธัญญารักษ์ในประเทศไทย

ผู้แต่ง

  • มีนา ชูใจ กองบริหารการสาธารณสุข สำนักงานปลัดกระทรวงสาธารณสุข

คำสำคัญ:

มินิธัญญารักษ์, การประเมินแบบซิป, รูปแบบการจัดบริการ

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยประเมินผล (Evaluation Research) มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลการดำเนินงานตามรูปแบบการจัดบริการมินิธัญญารักษ์ในประเทศไทย ความเสี่ยงและปัญหาอุปสรรคในการให้บริการมินิธัญญารักษ์ กลุ่มตัวอย่างที่ศึกษา คือ บุคลากรที่ปฏิบัติหน้าที่เป็นผู้ประสานงานในการจัดบริการมินิธัญญารักษ์ในโรงพยาบาลสังกัดสำนักงานปลัดกระทรวงสาธารณสุข จำนวน 110 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยได้แก่แบบสอบถามที่ผู้วิจัยสร้างขึ้น ผ่านตรวจสอบคุณภาพจากผู้เชี่ยวชาญ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้การแจกแจงความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการศึกษาพบว่า การจัดบริการมินิธัญญารักษ์ในประเทศไทยจาก 12 เขตบริการสุขภาพ จำนวน 110 แห่ง มีจำนวนเตียงให้บริการทั้งหมด 1,844 เตียง แบ่งเป็น Intermediate care 1,040 เตียง และ Long term care 804 เตียง มีบุคลากรที่เกี่ยวข้องในการดูแล ประกอบด้วยแพทย์และพยาบาลแบบ Full time จำนวน 82 คน ใน 68 แห่ง มีการอบรมบุคลากรทางการแพทย์ในหลายหลักสูตร เช่น หลักสูตรมินิธัญญารักษ์ เวชศาสตร์ยาเสพติดสำหรับแพทย์ และหลักสูตรเฉพาะทางต่างๆ มีผู้ป่วยสะสมรวม 2,638 ราย เป็นผู้ป่วย Intermediate care จำนวน 2,298 ราย และผู้ป่วย Long term care จำนวน 340 ราย ผู้ป่วยใช้ยาบ้า/ยาไอซ์มากที่สุด เมื่อประเมินระดับความรุนแรงของผู้ป่วยด้วยแบบประเมินพฤติกรรมความก้าวร้าวรุนแรง (Overt Aggressive Scale: OAS) พบว่าผู้ป่วยส่วนใหญ่มีความรุนแรงระดับสีเหลือง ความเสี่ยงในการให้บริการที่สำคัญคือการลักลอบออกไปภายนอกสถานที่บำบัด และการทะเลาะวิวาท ปัญหาและอุปสรรคในการดำเนินงาน  ได้แก่ การขาดแคลนบุคลากร สถานที่ที่ไม่เหมาะสม งบประมาณไม่เพียงพอ และความไม่ชัดเจนในระบบการส่งต่อผู้ป่วย ข้อเสนอแนะจากการวิจัย คือ สำนักงานปลัดกระทรวงสาธารณสุขควรกำหนดโครงสร้างการจัดบริการมินิธัญญารักษ์ให้ชัดเจน มีกรอบอัตรากำลังบุคลากรประจำ และกำหนดบทบาทหน้าที่อย่างชัดเจน การจัดสรรงบประมาณให้เพียงพอและต่อเนื่อง กรมการแพทย์และกรมสุขภาพจิตให้ความสำคัญในการจัดอบรมบุคลากรให้มีความรู้ครอบคลุมและมีความเชี่ยวชาญในด้านที่จำเป็นต่อการให้บริการ สำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติควรพัฒนาระบบการเบิกจ่ายในการบำบัดรักษาผู้ป่วยจิตเวชยาเสพติด

เอกสารอ้างอิง

United Nations Office on Drugs and Crime. (n.d.). Prevalence of drug use. Retrieved from

https://dataunodc.un.org/dp-drug-use-prevalence-nps

World Health Organization. (n.d.). WHO lexicon of alcohol and drug terms. Retrieved from http://www.who.int/substance_abuse/terminology/who_lexicon/en/

กรมการแพทย์ กระทรวงสาธารณสุข. (2565). แนวทางการคัดกรองการประเมินความรุนแรงการบำบัดรักษา

การฟื้นฟูสมรรถภาพผู้ติดยาเสพติดฯ. สถาบันบำบัดรักษาและฟื้นฟูผู้ติดยาเสพติดแห่งชาติบรมราชชนนี.

กระทรวงสาธารณสุข. (2561). แนวทางการบำบัดฟื้นฟูผู้ใช้ยาเสพติด โดยใช้ชุมชนเป็นศูนย์กลาง

(Community Based Treatment and care). ศูนย์อำนวยการป้องกันและปราบปรามยาเสพติด กระทรวงสาธารณสุข.

นิศาชล ศรีหริ่ง. (2559). การประเมินผลการพัฒนาศักยภาพการทำงานตามยุทธศาสตร์สุขภาพ สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดราชบุรี ระยะ 2 ปี (ปี 2557-2558). วารสารการแพทย์โรงพยาบาลอุดรธานี, 24(1), 84-93.

ประเสริฐ โพธิ์มี. (2562). การประเมินการขับเคลื่อนยุทธศาสตร์การปฏิรูประบบสุขภาพ: ประเด็นการพัฒนา

ระบบสุขภาพระดับอำเภอ จังหวัดอุทัยธานี. วารสารสถาบันนำราศนราดูร, 13(3), 128-136.

พิชญา วัฒนการุญ และฐิติมา สงวนวิชัยกุล. (2557). อาการทางจิตเวชของผู้ป่วยในโรคจิตจากการใช้เมทแอมเฟ

ตามีน. วารสารสถาบันจิตเวชศาสตร์สมด็จเจ้าพระยา, 8(2), 11-20.

พิศิษฐ์ ศรีประเสริฐ. (2558). ปัจจัยแห่งความสำเร็จของการจัดระบบบริการสุขภาพ (Service Plan) เขตบริการ สุขภาพที่ 8. วารสารวิชาการสาธารณสุข, 24(4), 696-707.

พันธุ์นภา กิตติรัตนไพบูลย์ และคณะ. (2560). ความชุกของโรคจิตเวชและปัญหาสุขภาพจิต : การสำรวจ

ระบาดวิทยาสุขภาพจิตของคนไทยระดับชาติ ปี พ.ศ. 2560. วารสารสุขภาพจิตแห่งประเทศไทย, 25(1), 1-19.

รัตนะ บัวสนธ์. (2556). รูปแบบการประเมิน CIPP และ CIPPIEST มโนทัศน์ที่คลาดเคลื่อนและถูกต้องในการใช้ CIPP and CIPPIEST Evaluation Models:Mistaken and Precise Concepts of Applications. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย, 5(2), 7-24.

รัศมน กัลยาศิริ. (2561). การเสพติดและผลแทรกซ้อนทางจิตเวช. ภาควิชาจิตเวชศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์

จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ศักดิ์ชัย ภู่เจริญ. การประเมินผลโครงการ CIPP Model. [Internet] เข้าถึงเมื่อ 3 มิถุนายน 2567. จาก

http://www.kruinter.com/show.php?id_quiz=630&p=1

ศูนย์ข้อมูลข่าวสารด้านเวชภัณฑ์ กระทรวงสาธารณสุข. (2566). รายงานข้อมูลทรัพยากรสาธารณสุข ประจำปี

เข้าถึงเมื่อ 7 มิถุนายน 2567. จาก https://dmsic.moph.go.th/index/detail/9504.

สถาบันบำบัดรักษาและฟื้นฟูผู้ติดยาเสพติดแห่งชาติบรมราชชนนี. (2563). เวชศาสตร์ฉุกเฉินสำหรับผู้ป่วยและ

สารเสพติด. บริษัท เดอะกราฟิโก ซิสเต็มศ์ จำกัด.

สมคิด พรมจุ้ย. (2552). เทคนิคการประเมินโครงการ (พิมพ์ครั้งที่ 6 ฉบับปรับปรุงเพิ่มเติม). นนทบุรี: จตุพรดีไซน์.

สำนักงานป้องกันและปราบปรามยาเสพติด กระทรวงยุติธรรม (2566). รวมกฎหมายยาเสพติดพร้อมด้วยกฎหมาย

ลำดับรองที่เกี่ยวข้อง. ห้างหุ้นส่วนจำกัด บางกอกบล็อก.

อัครพล คุรุศาสตรา. (2562). การปฏิรูปด้านบำบัดฟื้นฟูยาเสพติด: แนวทางที่เหมาะสมสำหรับกระทรวง

สาธารณสุข. วารสารวิชาการกรมสนับสนุนบริการสุขภาพ, 15(2), 3-12.

อัครพล คุรุศาสตรา และ จอมขวัญ รุ่งโชติ. (2562). การศึกษาการพัฒนาแนวทางการบำบัดฟื้นฟูผู้ใช้สารเสพติด โดยใช้ชุมชนเป็นศูนย์กลาง ขับเคลื่อนสู่การปฏิบัติในระดับพื้นที่ .วารสารวิชาการกรมสนับสนุนบริการสุขภาพ, 15(1),12-19.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2024-12-27