ปัจจัยเสี่ยงของการติดเชื้อดื้อยา Acinetobacter baumannii ในโรงพยาบาลชัยภูมิ

บทคัดย่อ

วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับการติดเชื้อดื้อยา A. baumannii  ในโรงพยาบาล

วิธีการศึกษา: การศึกษาแบบย้อนหลัง เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับการติดเชื้อดื้อยา A. baumannii  โดยศึกษาในผู้ป่วยที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลชัยภูมิระหว่าง 1 ตุลาคม พ.ศ. 2556 ถึง 30 กันยายน พ.ศ. 2557 กลุ่มตัวอย่างคือ ผู้ป่วยที่ติดเชื้อดื้อยา A. baumannii ในโรงพยาบาลจำนวน 60 คน และกลุ่มควบคุมคือ ผู้ป่วยที่ไม่มีการติดเชื้อในโรงพยาบาลจำนวน 120 คนจับคู่ 1:2 ด้วยหอผู้ป่วยและอายุ เครื่องมือที่ใช้ในการรวบรวมข้อมูล ประกอบด้วย แบบบันทึกข้อมูลทั่วไปผู้ป่วย และข้อมูลการรักษา วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา การทดสอบทีไควสแควร์ และการถดถอยพหุโลจิสติก 

ผลการศึกษา: อายุเฉลี่ยในกลุ่มศึกษา 65.9 ± 15.7 ปี และในกลุ่มควบคุม 59.5 ± 18.2 ปี ระยะนอนโรงพยาบาลเฉลี่ยในกลุ่มศึกษา 36.4 ± 23.6 วัน และในกลุ่มควบคุม 5.2 ± 9.9 วัน ผลการวิเคราะห์ตัวแปรเชิงซ้อน พบว่าปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อการติดเชื้อดื้อยา A. baumannii ในโรงพยาบาล ได้แก่ การใส่สายสวนปัสสาวะมากกว่า 1 สัปดาห์ (OR=15.45, 95%CI = 3.47-76.41, p < .001) การใส่เครื่องช่วยหายใจมากกว่า 1 สัปดาห์ (OR= 5.33, 95%CI = 2.67-26.01, p = .002) การใส่สายยางให้อาหารทางจมูกมากกว่า 1 สัปดาห์ (OR=10.58, 95%CI = 1.97-64.72, p < .001) และการรักษาด้วยยากลุ่มเซฟาโลสปอรินส์ (OR=3.53, 95%CI =1.54-8.07, p < .001) ยากลุ่มคาร์บาพีเนมส์ (OR= 5.64, 95%CI = 3.21-18.19, p < .001) ยากลุ่มควิโนโลน (OR= 4.16, 95%CI = 1.59-32.05, p = .017) และยากลุ่มลินโคซาไมด์ (OR= 3.52, 95%CI = 1.46- 20.86, p = .016) 

อภิปรายผล: การศึกษาแสดงให้เห็นว่าปัจจัยเสี่ยงต่อการติดเชื้อดื้อยา A. baumannii ในโรงพยาบาล มีหลายปัจจัยโดยเฉพาะผู้ป่วยที่ได้รับการสอดใส่อุปกรณ์เข้าร่างกายและได้รับยาต้านจุลชีพบางขนาน ควรมีการส่งเสริมการใช้มาตรการการป้องกันการติดเชื้อดื้อยาในผู้ป่วยที่มีปัจจัยเสี่ยงอย่างเข้มงวด