Effect of Self-Regulation Program on Bodyweight among Overweight and Obese Working Age Group in Nabon District, Nakhon Si Thamarat Province
Keywords:
self-regulation program, people of working age, overweight and obeseAbstract
This quasi-experimental research aimed to investigate the effect of self-regulation program on bodyweight among 78 overweight and obese working age group in Nabon district, Nakhon Si Thammarat province. They were randomly sampling into experimental and control groups; 39 each. The experimental group received eight-weeks self-regulation program and the control group followed normal lifestyle. The research tools consisted of questionnaire for general information, food consumption, exercise and emotional management behavior. Data were analyzed using descriptive and inferential statistics. It showed that when comparing within experimental group, bodyweight and BMI had reduced after the experiment. Food consumption, exercise and emotional management behaviors showed statistically significant improvement compared to those before the program (p<0.001). Food consumption and exercise behaviors among control groups were statistically improved (p<0.001) whereas bodyweight, BMI and exercise behaviors remained no change. When matching between experimental and control group prior to experiment, there was no significant difference in all aspects. However, bodyweight and BMI of experimental group had significantly reduced compared to control group after the experiment (p<0.001). Food consumption, exercise and emotional control behaviors were better than those in the control group (p<0.001). Thus, public health workers and relevant authorities could apply self-regulation program for health promotion among working age population who are overweight and obese. This could help them to maintain normal weight and practice good health behaviors which reduce the incidence of diseases and complications.
Downloads
References
World Health Organization. Obesity and overweight [อินเทอร์เน็ต]. 2021 [สืบค้นเมื่อ 11 ธ.ค.2565]. แหล่ง ข้อมูล: https://www.who.int/news-room/fact-sheets/ detail/obesity-and-overweight.
กองโรคไม่ติดต่อ กรมควบคุมโรค. สถานการณ์ความชุกของ ประชากรที่มีภาวะน้ำหนักเกินและอ้วนในประเทศไทย [อินเทอร์เน็ต]. 2565 [สืบค้นเมื่อ 17 ธ.ค. 2565]. แหล่ง ข้อมูล: https://ddc.moph.go.th/.
สำนักงานสถิติเเห่งชาติ. วัยทำงานกับการดูแลสุขภาพ [อินเทอร์เน็ต]. 2565 [สืบค้นเมื่อ 2 ก.ย. 2565]. แหล่ง ข้อมูล: http:// www. nso.go.th/sites/2014/Pages/.
บุญเรือง ไตรเรืองวรวัฒน์. กรมสุขภาพจิตเผยวัยทำงานเสี่ยง เกิดเครียดได้สูง แนะ 10 วิธีดูแลใจให้มีสุขรายวัน มีผลงาน ดีขึ้น [อินเทอร์เน็ต]. 2565 [สืบค้นเมื่อ 21 ก.ย. 2565]. แหล่งข้อมูล: https://th.rajanukul.go.th/.
สุวรรณชัย วัฒนายิ่งเจริญชัย. กรมอนามัยเผยวัยทำงานมี ภาวะอ้วนและหลัก 3อ 2ส 1ฟ 1น ลดเสี่ยง [อินเทอร์เน็ต]. 2565 [สืบค้นเมื่อ 30 เม.ย. 2565]. แหล่งข้อมูล: https:// multimedia. anamai.moph.go. th/news.
ปราณี จันธิมา, สมเกียรติ ศรีธาราธิคุณ. ผลของการสนับสนุน การจัดการตนเองต่อการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมสุขภาพใน กลุ่มเสี่ยงโรคอ้วนลงพุง. พยาบาลสาร 2560;44(2):162– 71.
ปริชมน พันธุ์ติยะ. โรคอ้วนในวิชาชีพแพทย์. วารสารวิจัยระบบสาธารณสุข 2563;14(1):19–25.
ปวีณา ประเสริฐจิตร, วงศ์พันธ์ ลิมปเสนีย์, ชวนันท์ สุมนะ เศรษฐกุล. วิถีชีวิตคนเมืองวัยทำงานที่มีผลต่อภาวะอ้วน ลงพุง: กรณีศึกษาบุคลากรคณะแพทยศาสตร์วชิรพยาบาล. วชิรเวชสารและวารสารเวชศาสตร์เขตเมือง 2563;64(1): 73–84.
ภาณุพงษ์ ชาเหลา, วงศา เล้าหศิริวงศ์, สุวิทย์ อุดมพาณิชย์, กิตติ ประจันตเสน. สถานการณ์และปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ กับภาวะนํ้าหนักเกินและโรคอ้วน ของบุคลากรสาธารณสุขใน โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตาบลจังหวัดสกลนคร. วารสารวิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี 2561;23(2):5–17.
ระวีวรรณ เลิศวัฒนารักษ์. โรคที่มากับความอ้วน [อินเทอร์เน็ต]. 2555 [สืบค้นเมื่อ 15 ก.ค.2565]. แหล่ง ข้อมูล: https://www.si. mahidol.ac.th/sidoctor/e-pl/ articledetail.asp?id=972
สุพิณญา คงเจริญ. โรคอ้วน:ภัยเงียบในยุคดิจิทัล. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย 2017;11(3):22–9.
Bandura A. Social foundations of thought and action: a social cognitive theory. Englewood Cliffs, New Jersey: Prentice-Hall; 1986.
Teixeira PJ, Carraca EV, Marques MM, Rutter H, Oppert JM, Bourdeaudhuij, ID, et al. Successful behavior change in obesity interventions in adults: a systematic review of self-regulation mediators. BMC Med 2015;16:1–16.
สุภาพร ทิพย์กระโทก, ธนิดา ผาติเสนะ. ผลของโปรแกรม การจัดการตนเองเพื่อปรับเปลี่ยนพฤติกรรมสุขภาพ ค่าดัชนี มวลกาย และเส้นรอบเอวของอาสาสมัครสาธารณสุขประจาหมู่บ้านที่มีภาวะอ้วนลงพุง. วารสารศูนย์อนามัยที่ 9 2563; 14(34):210–23.
ปิยพร ศรีพนมเขต. ผลของโปรเเกรมการปรับเปลี่ยน พฤติกรรมการบริโภคอาหารตามแนวทางของ Dietary Approaches to Stop Hypertension (DASH) ร่วมด้วยทฤษฏี การรับรู้ความสามารถเเห่งตนเพื่อลดความเสี่ยงต่อโรคความดันโลหิตสูงในกลุ่มเสียงโรคความดันโลหิตสูง. วารสารวิจัยและพัฒนานวัตกรรมทางสุขภาพ 2565;3(1):121–32.
กองสุขศึกษา กรมสนับสนุนบริการสุขภาพ. แบบสอบถาม พฤติกรรมสุขภาพ [อินเทอร์เน็ต]. 2554 [สืบค้นเมื่อ 30 เม.ย. 2565]. แหล่งข้อมูล: http://www.hed.go.th/.
ปาลิดา เศวตประสาธน์. ผลของโปรแกรมการกำกับตนเอง ต่อพฤติกรรมการลดน้ำหนักและน้ำหนักตัว ของอาสาสมัครสาธารณสุขหญิงที่มีภาวะน้ำหนักเกิน. วารสารศูนย์การศึกษาแพทยศาสตร์คลินิก โรงพยาบาลพระปกเกล้า 2562; 36(1):47–56.
ญาตา แก่นเผือก, สุวรรณา จันทร์ประเสริฐ, วรรณิภา อัศวชัยสุวิกรม. ผลลัพธ์ของการกำกับตนเองในการรับประทาน อาหารและการเดินเร็วเพื่อควบคุมน้ำหนักของหญิงที่มีน้ำ หนักเกิน. วารสารสาธารณสุขมหาวิทยาลัยบูรพา 2557; 9(1):106–15.
Joki A, Mäkelä J, Fogelholm M. Permissive flexibility in successful lifelong weight management: a qualitative study among Finnish men and women. Appetite 2017; 1(116):157–63.
Annesi JJ. Change in behavioral exercise program-associated self-regulation enhances self-regulation-induced eating improvements across levels of obesity severity. Eval Program Plann 2019;75(1):31–7.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2024 Ministry of Public Health
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
