ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์ของบุคลากรโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยของรัฐแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร

บทคัดย่อ

แรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์ของบุคลากรเป็นปัจจัยที่มีความสำคัญต่อความสำเร็จขององค์การ โดยเฉพาะบุคลากรโรงพยาบาลที่อยู่ในองค์การที่กำลังเปลี่ยนแปลง ซึ่งต้องเผชิญหน้ากับความเปลี่ยนแปลงและต้องรักษาผลการปฏิบัติงานให้อยู่ในระดับดี การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยแบบภาคตัดขวาง เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์ของ บุคลากรโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยของรัฐแห่งหนึ่งในเขตกรุงเทพมหานคร จำนวน 303 คน เก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้แบบสอบถาม ซึ่งประกอบด้วย คุณลักษณะส่วนบุคคล แบบสอบถามการรับรู้ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง และแบบสอบถามแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ใช้สถิติทดสอบไคสแควร์ (Chi-square) และ logistic regression analysis ผลการวิจัยพบว่า การรับรู้ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงของบุคลากรและแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์อยู่ในระดับสูง (ค่าเฉลี่ย = 3.75 และ 3.96) ตามลำดับ คุณลักษณะ ส่วนบุคคลไม่มีความสัมพันธ์กับแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์ ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.05) คือ การรับรู้ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงทั้ง 4 ด้าน ได้แก่ การสร้างบารมี การสร้างแรงบันดาลใจการกระตุ้นการใช้ปัญญา และการคำนึงถึงความเป็นปัจเจกบุคคล เมื่อทดสอบด้วยสถิติวิเคราะห์ถดถอยลอจิสติกโดยควบคุมปัจจัยอื่นอีก 3 ปัจจัยให้คงที่ พบว่า บุคลากรที่มีการรับรู้ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงด้านการกระตุ้นการใช้ปัญญาในระดับสูงมีโอกาสมีแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิดีเป็น 3.65 เท่า เมื่อเทียบกับบุคลากรที่มีการรับรู้ภาวะ ผู้นำการเปลี่ยนแปลงด้านการกระตุ้นการใช้ปัญญาในระดับต่ำ-ปานกลาง (OR : 3.65, 95% CI : 1.54-8.62) ดังนั้นโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยของรัฐจึงควรสร้างเสริมภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงโดยเฉพาะด้านการกระตุ้นการใช้ปัญญาโดยกระตุ้นให้บุคลากรใช้ความคิดสร้างสรรค์และมีส่วนร่วมในการแก้ปัญหาในงานเพื่อเพิ่มแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์ของ บุคลากรเพื่อความสำเร็จขององค์การต่อไป